Apirilaren 28an, gure arabar auzokideak barraskiloak jaten ari zirela, argia itzali zen, edo hobeto esanda, potentzia elektrikoa kableetatik desagertu zen. Energia burbuilaren funanbulistarik ez, ezta buitre funts berriztagarrien akrobatarik ere ez, ez ziren agertu zirkuaren sarreraren prezioa itzultzeko, guztiok ikusle pasibo gisa parte hartzen dugun zirku honetan.
Komunikabide deskomunikatzaileen bertsio interesatuak alde batera utzita, energiaren eskaintza eskaria baino askoz handiagoa zenean, elektrizitatearen prezioa zeroan zegoenean edo negatiboan kotizatzen zuenean, itzalaldiaren azalpena ez litzateke bilatu behar ez produkzio ez garraio azpiegituren gabeziatan, baizik eta haien kudeatzaile ezgaiek diru goseagatik egindako inplementazio akatsetan.
Itzalaldiaren itzalean, sektore oinarrizko bat (elektrikoa, garraio sareak barne) pribatizatu zuten kudeatzaile berberek, haien erantzukizuna onartu beharrean, aurrerako jauzi bat proposatzen dute, hutsunerako jauzi bat. Goi tentsioko linea gehiago, azpiestazio elektriko gehiago, metalak zapaldutako lur emankor gehiago, kalbario bilakatutako mendi gehiago. Laburbilduz, inbertsio publiko gehiago azpiegitura pribatuak ordaintzeko.
Akrobata hauen jauziak argiztatzen duten foku mediatikoek ez gaitzatela itsutu errealitatea zein den ikusteko, beraien mezua, faltsua eta suizida delako. Kable gehiegi daude, egonkorgailuak falta dira, espekulatzaile gehiegi daude, energia produkzioa eta garraioa nazionalizatzeko apustua egiten duten politikariak falta dira. Zirkua amaitu dadila, mila aldiz errepikatutako gezurra ez dadila egia bihurtu.
Deskarbonizazioaren apostolu autoizendatuek, etorkizunaz hitz egitean, hilotz bat ahoan dutela ari dira. Gure herrien hilotza, gure paisaia, gure identitatea, Red Electrica edo Forestaliako dorreen zementuaren azpian lurperatuta, tentsio handiko kableek elektrokutatutako izarren zerupean.