Dena gero eta digitalagoa bihurtzen ari den mundu honetan, zuzeneko musika ia ekintza politiko bihurtu dela sentitzen dut. Artea errealitatean bizi dela gogorarazten digun esperientziaz ari naiz, soinuak airean dar-dar egiten duenaz, eta ez entzungailu batzuetan. Kontzertu bat lanorduen, erabaki artistikoen, itzalean magia egiten duen talde tekniko baten eta editatu eta errepikatu ezin den erakuspen baten emaitza da. Zuzeneko batean gaudenean, ahalegin ikusezin hori guztia baloratzen ari gara.
Badakit ez dela erraza. Sarrerak garestiak dira, eta jende guztiak ezin du horrelako bat egin. Baina, hain zuzen ere, horregatik, uste dut haren balioa aldarrikatu behar dugula: zuzeneko musika kultura da, komunitatea da, emozioak filtrorik gabe partekatzen ditugun espazioa da. Kontzertu batera joatea, nolabait, batzuetan dena sinplifikatu nahi duela dirudien mundu batean artearen existentzia defendatzea da.
Joan den azaroaren 22an, Nil Molinerrek Nafarroa Arenan emandako kontzertuan, berriro sentitu nuen musika pertsonen arteko zubi bihurtzen denean bakarrik agertzen den indar hori. Ez zen bere taldea bakarrik eszenatokian; ikusleen energia zen, argiak “crescendo” bakoitzarekin batera, isiltasunak ikusminez beteta. Han ulertu nuen, beste behin, kontzertu bat ez dela erreproduzitzen: arnasten, baizik. Eta emozio nahasketa hori errepikaezina dela.
Zuzeneko kontzertu batera joaten naizen bakoitzean sentitzen dudanarekin atera nintzen berriz ere: zuzeneko musika gehiago behar dugu, komunitatea izaten jarraitzen dugula gogorarazten digulako. Oraindik, elkarrekin hunkitzeko gai garela. Horregatik, ahal dugunean, kontzertuetara joateko apustua egin dezagun. Kultura direlako, bizitza direlako eta zarataz betetako mundu batean, zuzeneko musika, dena zentzua hartzen duen leku bakarrenetakoa delako.