Sukaldaritzaren estatusak gorakada nabarmena bizi duen honetan, plater exotikoak, minimalistak eta originalak ikustera ohitzen ari gara, telebistaren pantailatik bada ere. Urrunetik ekarritako osagaiak, platera behar bezala janzteko kolore biziko saltsaren bat, kantitate txikian ongi kolokatutako haragi zatitxo bat belar batean bildua, eskuak prest eta suak bero. Nork dastatzen dituen edota dastatzen ote diren ez dakigun arren, agerikoa da aurkezpenaren garrantzia. Begietatik jaten omen baitugu. Publikoa beraz, ezinbesteko bilakatu da; ez dastatzaile gisa, bai ordea behatzaile lez. Plater baten zapore eta balio nutrizionala “irensten” (sinisten) du, ezertxo ere irentsi gabe.
Baina ez da nire asmoa gaurko zutabea sukaldaritzari eskaintzea. Hotza gurean gustora egoten den arren, asteburu beroa izan da Burunda aldean, eta ez bereziki eguzkia atera delako. Badaude su mantsoan sukaldatzen diren errezetak, eta honako honek lapikoak duela bi urtetik ditu por-por. Pausoz-pauso: haragi freskoa, gihartsua, osasuntsua. Libre eta zoriontsu bizi den presaren haragia beti izango da goxoagoa.
Posible bada gutxien espero duenean ehizatua. Garai batean grisa zena, orain berdea da. Kanpotik ekarritako berde koloreko belarrekin nahastu haragia. Piztu suak, iraganeko suak bezalaxe; ez dadila memoria ahanzturan erori eta zartatu dadila alboan dagoen guztia. Ezerk ez du inporta eta denak balio du. Gorri eta hori koloreko siropeak emango dio azken ikutua, aurkezpenerako.
Baina ez dago errezetarik sekreturik gabe eta honek ere badu berea: kamarak. Errezetak ez du funtzionatzen ez bada grabatzen. “Zergatik?” galdetuko duzue: hemen sukaldatzen dena, zertxobait urrutixeago irensten delako. Hori bai… dastatu gabe.
