Beti, esfortzu handia egin arren, sentsazioa izan dut norbait aurreratu behar zitzaidala nik buruan nuen istorioa kontatzen. Frustrantea zen, arraza berdinaren partaideak ginela konturatu nintzen arte. Eta horrela, kolonbiar bat (Jorge Villamizar), puertorrikar bat (José Javier Freire) eta brasildar batek (André Lópes), Floridan gurutzatuz, momentuan gertatzen denaren istorioa idazten dute...Duela urte asko, 83 kalean, oinekin eraikitako eraikuntza batean. Zimendu onekin eta itsasora bista bikoitzarekin, non zerbait arraroa pasatu behar zela sentitzen zen. Eraikuntza nork zaintzen zuen inork ez zuen inoiz jakin, baina guztiak elkarrekin paradisuan bizi ziren: ez dago ur berorik, eta argia seietan joaten da, eta igogailu bakar batekin egokiagoa da oinez jaistea. Eta goikoek generadoreak erosi zituzten, eta behekoek koloretako kandelekin irakurtzen dute, eta erdikoak, eta erdikoak: oporretan zeuden. Hogeigarren pisuko gizon batek jaistea erabaki zuen, eta zazpigarren pisukoek eskuak lotuta izanda kafesnea hartzera gonbidatu zuten: "Ekarpenik gabe ez dugu askatuko". Eta goikoek, izututa, alde egin zuten, eta behekoak izututa geratu ziren, eta erdikoek, eta erdikoek, apartamentuak banatu zituzten.Superintendente jauna: ezer ez da berria, ezer ez zen bat batean etorri, Zuk ez baduzu ezer egiten egunero gero eta gauza gehiago egongo dira konpontzeko. Superintendente jauna ez zaitez bat- batean Aladino batean bihurtu, Zuk ez baduzu zerbait gehiago egiten ez dizute zure bakearen Nobela emango.Nire aitorpena ematen dizuet, duela urte bat alde egin nuen, eraikuntza berria aurkitu nuen, non bizi aurkitu nuen. Ez ditut auzokideak ezagutzen, nire balkoia behar dut, nire sukaldearen falta nabaritzen dut, nire balkoiaren falta nabaritzen dut. Baina hemen ur beroa badago eta kandelak apaingarri gisa daude. Superintendente jauna: orain ez naiz izutzen ezta ezkutatzen ere.