Rodolfo Páez Ávalos, Fito Paez bezala ezagututa, laurogeigarren hamarkadan ezagutzera eman zen abeslari rosarinoa da. Argentinar rock nazional eta sudamerikar pop-rock komertzialaren artean kokatzea lortu zuen, eta geroztik kopia mordo bat saltzen ditu jendetzaren musika izatera iritsi gabe. Bera, bere garaikide asko bezala, herrialde baten gertaera eta kulturarekin paraleloki doazen komunak eta norbanakoaren istorioak publikoak izatea lortu zuen.Eta modu honetan hazi ginen, batzuk idazten eta beste batzuk entzuten. Azken urte hauetan, Paez, berrogei urterekin hasiko duen bidaia pertsonalean zentratzen da, eta honetan oinarrituta idazten du: Jakinduria ezertarako behar ez dugunean iristen zaigu, ezin da ekidin. Bertso honek mehatxatzen baina inoiz betetzen ez duen herrialde baten iraganera eta batez ere gaur egunera begiratzera behartzen du. Argentinako historiak, beste edozein baino arduratsuagoa, ez du gure bizitzaren txoko bat ere uzten, ahalegin didaktiko batekin, ez dugu gaizki pentsatu behar, jauziak eman gabe. Baina ikasi al genuen? Beste "corralito" bat ekiditen jakingo genuke? Zer daki nerabe batek, berrantolaketa nazional prozesu polit baten atzean ezkutatuta dagoen diktadurari buruz? Zergatik daukagu sentsazioa, hauteskundeak irabazten dituztenak galtzaileak direla? Gaur egungo presidenteak zenbat zalantza izango ditu bere bulegoan?Orain, Paez zinema zuzendari eta gidoigilea dela, nire buruari galdetzen diot ea ez den ordua izango gu ere lanbidez aldatzeko eta filosofia alde batera utzita biztanlearen papera egiteko.