Ezgaitasunean, bere adibidearekin hezten den aita goretsi nahi dut. Gure familian oso pertsona garrantzitsua ezgaitasunarekin egon da eta nik ezaguera dudanez gero, beti gure bizitzetan egon da. Atzera begiratzen dudanean gure aitaren eta gure familiaren arteko hurbiltasun hori egiten zuen.Oroitzen dut, batzuetan, krisiak ematen zizkiola igandetan, nire aitaren txantxekin pozik jartzen zuenean, gurekin hainbeste jaten zuen (orain krisi epileptikoak zirela badakit)... Gogoratzen dut ere, nire lehenengo jaunartzean, bera nire ondoan, aitona-amonaren urrezko ezkontzan (argazkia ikusten dudanean, bere aulki zabalean eta nire aurpegi zoriontsua, eserita nengoelako, hain normala). Urteak aurrera joan ahala hazten joan zen eta are gehiago bere ezgaitasuna, baina nire aitak igandero berarekin eta bere arrebarekin bermuta eta olibak hartzen zituen, biak hil arte.Oroipen hurbil hori hor zegoen, baina norberaren etxean gertatzen denean, familia barruan, modu hoberenean onartu ondoren (erremediorik gabe!!!! ) poliki-poliki aita eta senide ezgaituaren bizipenak etortzen dira.Eta liburuetan idatzita ez dagoena, inongo profesionalek azaltzen ez dituenak, era naturalean ateratzen da: maitasuna, tratu berezia eta ikusi eta ikasitakoa. Nire aitaren oinordetzan jaso dudan onena izan da, nire aitak senide ezgaitu batekin egiten zuen bezala, tratatzeko giza irakaskuntza.