Nonbait irakurri nuen Keniako errege batek gaua erbesteratu zuela, iluntzean etortzen zitzaizkion amesgaiztoak uxatzearren. Ez dugu pasadizoaren amaiera ezagutzen, baina guztiok imajina dezakegu erregearen amorrua, gauak bere esana beteko ez zuela ulertu zuenean. Baina gaua heltzen ez bazen, ez zen egunik itzuliko.
Ipuina primitibotasun kutsu batekin heltzen zaigu orain, eta urruna dirudi, exotikoa ia, baina bitartean gure gizarteak heriotzaz hitz egitea debekatu digu. Sexuak gutxinaka bere tabu izaera galduz doan bitartean, heriotza gero eta hertsiago dago. Baten gaixotasuna edo bestearen azken egunak aipatzean, imintzio arraroak azalarazten dira, deseroso daudenen keinuak. Duela asko higatu zaizkigu heriotza estaltzeko esaldiak, eta hitzen zuloetatik ezezagunaren oihua heltzen zaigu.
Horrela, gizakiok gure barneko iluntasuna ukatu eta arrotz egin dugu. Eta horregatik bilakatu zaizkigu hilerriak ikararen eremu, eta horregatik ibiltzen dira umeak inguruan zelatan, barnera, haien hilen magalera gerturatzearen beldur.
Bizitza zoriontsua izan behar da nahitaez, eta beste batzuek eraiki duten zoriontasunaren azalpenak zatitzen gaitu. Erbesteratu dugu heriotza, erbesteratu ditugu gauak... eta haien atzean argiak ihes egiten digu.
Baina heriotza baztertzen badugu ere, gure baitan dirau, gurea da. Edo agian gu gara heriotzan gaudenak, gaua egunean dagoen bezala. Eta berriz kanpoan badago, kanpotik badator, hiltzea lapurreta izango da, erasoa. Uxatzeak bakarrik gure barneko zati baten etsai bihurtzen gaitu, eta pisutsua da bizitzaren bideetan zehar gure etsaia arrastaka eramatea.
Gure baitako heriotza gurea badugu, berriz, gaixoak gure ondora ekarriko ditugu; hilzorian daudenek maitasuna aurkituko dute gure begietan; eta bihotzaren bilerak hilerrietan ospatuko dira.
Ez nau izutzen negu hurbilak
