Bakarrik sorginak nahi ditut konpainiarik gabeko gau honetan, Drogasen disko berriaz gain, bere aurreko lan diskografikoa argitaratu zenetik igaro diren 6 urteen laburpen ezin hobea da.
Egungo garaietan bitxia egiten da norbaitek bost disko dituen lan bat argitaratzea. Baina bi orduko atsedenaldia hartzeko gai bagara, egunero jasaten ari garen kontsumo azkarreko komunikazio bonbardaketa zorabiagarritik urrun, eta 42 abesti horiei aukera bat ematen badiegu berehala ulertzen dugu lan hau ezin zela bestela egin.
"Timbre acústico". Enrique aurkezten den diskoa da. Bere aurreko kontzertu guztietan egin zuen bezala, publikoa gitarra akustiko batekin eta piano batekin bakarrik hartzen du. Zintzo eta esker onez, oso ondo zaindutako testuekin hartzen gaitu, benetan gitarra baten konpainia besterik behar ez dutenak.
"Timbre oxidado (Europa)". Gaurkotasunari adi eta gai sozialekiko sentikor, disko honetako testu askok errefuxiatuen drama kontatzen dute, eta zalantzan jartzen dute mediterraneoa heriotzara kondenatzen duen Europa herdoildu eta arrazista baten papera. Soinu zorrotzak eta zuzenak, testuen mezua nolabait gogortzen dutenak.
"Timbre canalla y de bullanga". Denboraldi batean antzerkietan kontzertu sorta batez gozatzeko zortea izan genuen, El Drogas & Rhythm Blues Band taldearen formazioarekin. Non bere soinua auzo eta tabernako bluesera gehiago hurbiltzen zen. Enrique Villarealengan utzi duen arrastoa jasotzen du disko honek.
"Timbre fundido". Artista honen beste zaletasunetako bat literatura da. Laugarren atal honetan gorte bakoitzak "Fenix" Julio Ramón Ribeyroren ipuineko pertsonaietako bat aurkezten digu.
Hemen bandak soinu ilunagoekin esperimentatzen du, industrialekin, elektronikoekin, disko kontzeptual hau borobiltzen amaitzen duen atmosfera sortzen dutenekin.
"Timbre equivocado". Eta dena zuria edo beltza ez denez, edo jostun kaxoi honetan sailkatzeko hain erraza ez denez, disko batetik bestera eboluzionatzeko bidean geratu den eta haien arteko zubi lana egiteko balio izan duen guztia aurkitzen dugu.
Heldutasunak lasaitasuna ematen du, baina Txantreano honek barruan daraman haur bitxiak bultzatzen du behin eta berriz bere gitarra hartzera, pianoan esertzera eta, batez ere, egokitzen ez zaion hori idaztera, bere lekutik kanpo egotera eta musika estilo ezberdinekin esperimentatuz, konplexurik eta erreparorik gabe.